Geachte meneer de Indicatiesteller

Geachte meneer de Indicatiesteller,

Onlangs hebben wij voor onze zoon zorg aangevraagd via de WLZ. Dit bleek nog geen sinecure….

 Waar wij als ouders in mogelijkheden denken, denkt u in beperkingen. Waar wij denken in oplossingen, moeten wij u de problemen waar wij tegenaan lopen duidelijk maken. Waar wij een zo goed mogelijk team van begeleiders en verzorgers willen regelen voor onze zoon, blijkt het uiteindelijk toch een financieel verhaal te zijn. Waar wij denken dat onze zoon, zoals wij dat liefkozend noemen, "speciaal" is, denkt u in zorgprofielen. Waar wij een liefdevolle benadering van onze zoon wensen, ziet u de zorg als zakelijk.

 Deze verschillen hebben met regelmaat tot ongemakkelijke situaties in gesprekken geleidt. Er wordt van ons ouders verwacht dat wij overal verstand van hebben. Men zegt dan bijvoorbeeld: uw kind heeft klompvoeten, dan moet u weten hoe een voet werkt? Uw kind heeft een schisis, dan weet u toch wel de verschillende variaties hiervan? Uw kind hoort minder goed, dan moet u toch weten hoe dat werkt met die decibellen? Uw kind heeft sondevoeding, dan moet u toch weten hoe een maagsonde werkt?

 Uw kind heeft dus zorg nodig, dan weet u toch hoe u dit moet aanvragen? U weet toch dat hulpmiddelen uit de WMO komen, oh ja, maar niet alle hulpmiddelen, sommigen worden uit de zorgverzekeringswet vergoedt. U bent toch wel goed op de hoogte van het verschil tussen PGB en ZiN? U weet toch wel af van de verschillende vormen van PGB? En u weet toch dat bij een goede zorgovereenkomst een minstens zo goede zorgbeschrijving hoort? En tot slot weet u toch wel, mevrouw de moeder, welk zorg er wel en niet via een PGB ingekocht mag worden?

 Uiteindelijk, meneer de Indicatiesteller, heb ik een gesprek gehad met een collega van u die het hart op de juiste plek heeft. Ze had heel snel door dat onze zoon een typisch gevalletje WLZ is en heeft net zo lang met mij gepraat totdat de juiste indicatie gesteld kon worden. We hebben samen het zorgprofiel overlegd en dat was het. Onze zoon zit in de WLZ en dit een fijn idee. De zorg is in ieder geval geregeld en er hoeft niet geherindiceerd te worden. Dit is fijn, we hoeven niet ieder jaar met zijn medisch dossier onder de arm, weer komen vragen om hulp. We vragen al genoeg.

 Als je in het circuit zit van kinderen met een handicap praat je uiteraard met andere ouders. Al gaande weg kom je erachter dat niet voor iedere ouder het regelen van de juiste zorg even gemakkelijk is. Veel mensen haken af omdat ze simpelweg niet weten waar ze moeten zijn. Dit kan toch niet de bedoeling zijn?

 Het zorgen voor een kind met een beperking is balanceren tussen verstand en gevoel. Meer dan het zorgen voor een kind zonder beperkingen, dat doe je veel meer op instinct. Tot nu toe lukt het me aardig, maar is niet altijd even gemakkelijk.

 Mijn verstand vind het logisch dat aan het vergoeden van zorg regels verbonden zijn. Ook snap ik dat de regels steeds strenger moeten worden omdat er mensen zijn die graag mazen in de wet vinden om hier toch zelf beter van te worden, in plaats van de hulpbehoevende. Het regelen van de zorg dient door verschillende instanties te worden uitgevoerd, zorg is immers een breed begrip. Maar dan komt het gevoel om de hoek kijken: waarom moet ik iedere keer voor alles wat er geregeld moet worden voor mijn zoon weer het hele dossier oprakelen? Dit moet toch "klantvriendelijker" kunnen?

 Alle tijd die ik besteed aan het regelen van de zorg, kan ik immers niet declareren uit het PGB. ;-)

Met vriendelijke groet,

Angela van Bastelaere

Helpcare is een initiatief van Angela van Bastelaere. Omdat mantelzorgers in mogelijkheden denken en niet in beperkingen. Weet u niet voor welke zorg u bij welk loket moet zijn? Helpcare bekijkt met u wat de mogelijkheden zijn. Neem vrijblijvend contact op via 06-1105 6463 (telefonisch of whatsapp) of via info@helpcareadmin.nl.